بطور معمول حفاظت اصلی و پشتیبان فیدرهای نیروگاهی به دلیل سنخیت آن با مقتضیات داخلی پست فشار قوی توسط پیمانکار پست انجام می شود و رله های حفاظتی مربوطه نیز توسط این بخش تأمین می گردد.در این حالت بطور معمول از رله دیفرانسیل طولی جهت حفاظت ناحیه مورد اشاره استفاده می شود . البته در شرایط کوتاه بودن طول خط و برخورداری از ترانسهای جریان دقیق با ولت آمپر بالا امکان استفاده از حفاظت دیفرانسیل امپدانس بالا نیز وجود دارد.
در پروژه مورد بحث پیمانکار پست جهت صرفه جویی ، پیشنهاد پوشش خط مربوطه توسط حفاظتهای دیفرانسیل ترانس موجود در نیروگاه را مطرح نمود . این پیشنهاد به دلایل مختلف از جمله گسترش نامناسب زون حفاظتهای نیروگاهی تا داخل پست و تبعات منفی ناشی از آن ، محدودیتهای دسترسی اپراتور نیروگاه جهت چک سیستم پس از وقوع فالتهای احتمالی ، دوگانگی الزامات مرتبط با تنظیمات حفاظتی رله ها رد شد . پیمانکار پست نیز به زعم خود هر یک از موارد را به نوعی پاسخ داد . ژنراتور استمفورد
یک ایراد مهم دیگر که موضوع پرسش فنی این ماه است ، به نوع رله حفاظتی مورد استفاده و نقشه تک خطی پست بر می گردد . این رله از نوع رله های دیفرانسیل بسیار پیشرفته است که بنا بر نیاز شامل سه ورودی جریانی برای پوشش سر فشار قوی ترانس اصلی از یک سو و سر دیگر منتهی به ژنراتور همچنین مسیر انشعابی ترانس واحد نیروگاه می باشد . بنابراین رله جهت پوشش سمت فشار قوی ترانس تنها از یک ورودی برخوردار است که معمولاً توسط BCT ترانس تغذیه می شود . در صورت قبول پیشنهاد پیمانکار پست این ورودی باید از ترانسهای جریان موجود در پست تغذیه می شد . بر اساس نقشه های تک خطی ، پست مزبور 5/1کلیدی با دو ترانس جریان خروجی به سمت نیروگاه بود . بنابراین جهت پوشش مناسب فیدر مزبور ، رله دیفرانسیل ترانس می باید از 4 کانال ورودی جریان برخوردار می بود. بنابراین طرح مذکور از نظر فنی کاملاً مردود تشخیص داده شد .