در سال 1284 محمد حسين امين الضرب ، از رجال و سرمايه داران معروف ايران ، با خريد مولدي كه با زغال سنگ كار مي كرد . بخشي از شهر تهران را روشن كرد كه بسياري از آن به عنوان مبدا تاريخي ورود برق به ايران ياد مي كنند . با اينكه صد سال از تأسيس صنعت برق در ايران مي گذرد هنوز بر خي روستاهاي دور افتاده برق ندارند و از چراغ هاي نفتي براي روشنايي استفاده مي كنند . چراغ پيه سوز ، زنبروي ، موشي ، گردسوز و فانوس ممكن است به عنوان اشيا تاريخي در بسياري از خانه هاي ايراني وجود داشته باشد اما همين چراغ ها سفالي ، فلزي و شيشه اي براي روشنايي منازل ، كوچه ها و معابر شهرها استفاده مي شد و بلديه ( شهرداري ) مسئول روشنايي كوچه ها و معابر بود و چراغچي ها هر شب نردبان به دوش و ظرف نفتي يا روغن گياهي و حيواني در دست چراغ هاي ديوار كوب و فانوس هاي اويزان بر روي تيرهاي چوبي را روشن مي كردند . در برخي مناطق انها موظف بودند در اوايل صبح چراغ ها را خاموش و جمع آوري كنند . اغلب اين چراغ ها به علت كوچكي مخزن و كمبود سوخت ، تنها در ساعاتي از شب روشن مي ماندند و تا سالها تنها منبع نور كوچه ، خيابان و محله به حساب مي امد . هزينه اين چراغ هاي قديمي كم نور و پر دردسر با روشن شدن چند لامپ در صد و بيست سال پيش كم كم به فراموشي سپرده شدند و به عنوان ميراث گذشته در كنج خانه ها جاي گرفتند. اولين مولد برقي كه وارد ايران شد تنها سه يا چهار لامپ را روشن مي كرد كه ناصر الدين شاه در سفر فرنگ با ديدن چراغ هاي روشن آنجا، آن را وارد كرده بود . اين مولد کوچك الكتريكي كه در سال1264 خورشيدي در دربار ناصر الدين شاه و تكيه دولت مورد استفاده قرار گرفت ولي به عنوان مبدأ تاريخي ورود برق به ايران مورد توجه قرار نگرفت . الکتروموتور زیمنس