در اوايل قرن بيستم به اين واقعيت پی برده شد كه ماشين القايی بعد از قطع ولتاژ خط ممكن است در حالت تحريك باقی بماند ولي برای ايجاد چنين تحريكی شرايط خاصي مورد نياز بود. محققان بعد از پژوهش و تحقيق در يافتند كه با اتصال خازنهايی به ترمينال موتور القايی در حال چرخش (توسط توان مكانيكی بيرونی) شرط تحريك پايدار بوجود آمده و ولتاژ بطور پيوسته توليد مي شود. بنابراين يك سيستم توليد جديدی متولد شد كه در آن ولتاژ خروجی شديداً به مقدار خازن تحريك و سرعت روتور و بار بستگی داشت. اين نوع توليد تا سالهاي 1960-1970 به فراموشی سپرده شد و مطالب كمی در مورد آن نوشته شد. علت اين بي توجهی در اهميت عملي و کاربرد كم چنين توليدی بود. چرا كه ژنراتور القايي به تنهايی توانايی كنترل ولتاژ و فركانس توليدی را ندارد. از اين رو ژنراتورهاي سنكرون در واحدهاي توليدی بکار گرفته و هرساله مقدار زيادی سوخت صرف توليد برق ac مي شود. طبيعي است با استفاده روزافزون از آلترناتورهای سنكرون، آنهااز نظر مقادير نامی، روشهاي خنك سازی، تكنولوژی ساخت و مدلسازی اين ژنراتورها دستخوش رشد و تحول شدند، اما ساختار اساسی آنها بدون تغيير ماند .