موتورهای سیلندر پیستونی كه در سیستم های تولید همزمان بكار گرفته می شوند، همان موتورهای احتراق داخلی می باشند كه از اصول مربوط به موتورهای دیزلی و بنزینی پیروی می كنند. اگر چه موتورهای پیستونی اختلاف خیلی كم با توربین های گازی دارند ولی این اختلاف بسیار مهم است. موتورهای رفت و برگشتی راندمان الكتریكی بالاتری دارند اما استفاده از انرژی حرارتی تولید شده توسط آنها دشواتر است. همچنین دارای دمای پایین تری می باشد زیرا این دما در سیستم خنك كاری موتور و گازها ی خروجی پراكنده می شود. ژنراتور استمفورد

نسبت حرارت به قدرت در این نوع موتورها در حدود 1: 5/0 تا 1: 2 می باشد. و این مقدار با وجود هوای اضافی به ماكزیمم خود یعنی 1: 5 خواهد رسید.(به علت وجود پدیده supplementary firing)

از طرفی خود موتور و روغنی كه در سیستم روانكاری موتور نقش دارد ، باید به نحوی خنك شود، بنابراین خود این حرارت منبعی برای بازیافت حرارت می باشد، اما معمولا این درجه حرارت پایین است و همیشه قابل استفاده نیست. در بسیاری از مصارف حرارت بازیافت شده تواما از سیستم خنك كاری و گازهای خروجی بدست می آید و آب داغ در حدود 100 درجه تولید می نماید. گازهای خروجی معمولا دمایی بالاتر از 400 درجه دارا می باشند و در حدود بیش از نصف حرارت بازیافتی از موتور بوسیله آنها تامین می شود.

بر اساس روش اشتعال موتورهای احتراق داخلی آنها را به دو دسته طبقه بندی نموده اند:
موتورهای احتراق تراكمی (CI)
موتورهای احتراق جرقه ای (SI)
در یك موتور اتو، مخلوطی از هوا و سوخت در هر سیلندر فشرده و توسط جرقه مشتعل می شود ولی در یك موتور دیزل فقط هوا فشرده شده و سوختی كه در انتهای مرحله تراكم در سیلندر پاشیده می شود، توسط دمای بالای هوای فشرده مشتعل می شود كه به احتراق تراكمی معروف است.

موتورهای اتو در محدوده وسیعی از سوختها مانند بنزین، گاز طبیعی، پروپان، گازهای فاضلاب) (sewage plant ges و متان land fill، می توانند عمل نمایند كه این موتورها اغلب به gas engines معروف می باشند، حتی اگر سوختهای بنزینی مصرف كنند. موتورهای دیزل در درجات بالاتری از فشارود ما كار می كنند به همین دلیل سوخت سنگین تری احتیاج دارند.
منبع: گرین پاور